Honders, Author at BOS&HONDERS

Een ongewone liefdesgeschiedenis

December 22, 2017 Honders

(HONDERS) Bij Filmhuis het Forum naar de Hongaarse film ‘On body and Soul’ van Ildikó Enyedi geweest! Het was maar goed dat ik er geen voorfilm van gezien had, anders was ik vast niet gegaan. Het speelde zich namelijk af in een slachthuis. Dit slachthuis staat voor de filmmaker als een spiegel van de westerse maatschappij. Het was echt nodig m’n ogen zo nu en dan te sluiten. De beelden van de koeien, hun prachtige koppen, de blik in hun ogen, niet alleen vlak voor ze geslacht worden, maar ook tijdens de lunchpauze als ze rustig wachten op het moment dat ze gedood zullen worden. De bloederige details laten zien dat het levende wezens zijn die hier geslacht worden.
Maar wat een wonderschone film verder. In de openingsscène zoeken twee herten in een besneeuwd woud naar schaarse groene blaadjes en benaderen elkaar voorzichtig en teder.
Directeur van het slachthuis is Endre. Hij is halfzijdig verlamd, kan wel lopen maar één arm niet gebruiken.
Hij komt tot de ontdekking dat er een nieuwe medewerker is die in het slachthuis als kwaliteitscontroleur is aangesteld. Hij ziet haar vanuit het venster van zijn werkkamer waar een groot deel van de film zich verder afspeelt. Ze maakt een verloren en verlegen indruk en hij wil haar op haar gemak stellen. Hij is een integere, sympathieke en authentieke man met een rustige, prachtige manier van kijken en bijzondere ogen. Je kijkt met hem mee en je ziet hoe schuw Maria is. Ze beweegt zich als een plank, heeft geen talent voor sociaal verkeer en heeft een onfeilbaar geheugen. Dan komen ze er door toeval achter dat ze beide dezelfde droom hebben gehad. De openingsbeelden van de film… zij waren de herten die regelmatig in de film en in hun dromen terugkeren. Ze zijn met elkaar verbonden. Maar kunnen ze elkaar in het echt ook bereiken? Juist op het moment dat dat niet zo lijkt te zijn zie je het mannetjeshert door het woud rennen. Je rent mee… hoe is dit in godsnaam gefilmd? Hij zoekt haar. Via de herten krijg je zicht op de emotionele binnenwereld van Endre en Maria. En je weet het zeker… ze vinden elkaar. Ze horen bijelkaar.

The Square

December 5, 2017 Honders

(HONDERS) – Christian (Claes Bang) is curator bij een museum voor Moderne Kunst in Zweden. Hij organiseert een tentoonstelling van een vrouwelijke socioloog en kunstenaar Lola Arias en staat helemaal achter het idee van deze tentoonstelling. Het gaat om een vierkant (The Square) waarbinnen je je veilig kunt voelen, hulp mag vragen voor iets waar je mee zit, waar je elkaar zorg verleent, op welk vlak dan ook.
Voordat de tentoonstelling geopend zal worden komen de geldschieters en Museumvrienden naar het Museum waar ze uitleg van Christian krijgen over The Square. Dat ze meer belangstelling hebben voor het diner wordt duidelijk als de kok het menu wil toelichten en iedereen al wegstormt. Genant.
Lijnen die door de film heenlopen zijn een gebeurtenis waar Christian een man te hulp schiet die op zijn beurt een vrouw beschermt die in paniek is en zegt dat ze achtervolgd wordt. Naderhand blijkt dat hij zijn portefeuille en zijn mobile telefoon mist. Verder wordt hij geïnterviewd door een aantrekkelijke Amerikaanse journaliste (Elisabeth Moss) die zo nu en dan zijn pad kruist en bij wie hij tegen wil en dank in bed beland. Met een hilarische vrijscene als gevolg.
Naarmate de film vordert loopt de spanning op. Het is een ongemakkelijke toestand. Hij is in de greep van het feit dat hij is bestolen van zijn portefeuille en Iphone en verliest de grip op zijn werkzaamheden. Hij vergeet afspraken, zelfs om zijn dochters op te halen. Hij mist een belangrijke bespreking waarin twee snelle reclamejongens een filmpje voorstellen om veel aandacht op internet te generen voor de komende tentoonstelling. Het wordt inderdaad heel vaak bekeken, maar het valt bij iedereen helemaal verkeerd.
Eigenlijk gaat er erg veel mis in deze film. Bij veel dingen die gebeuren denk je, wat zou ik doen? Om te ontdekken dat de hoofdpersoon systematisch andere beslissingen neemt dan jij zou nemen. Daardoor voelt de film ongemakkelijk aan. Er heerst een voortdurende dreiging waardoor je denkt wat zal ik blij zijn als de film straks afgelopen is. Het chique diner wordt ruw verstoord door een man (Terry Notary) die een aap imiteert. Dat doet hij met zoveel overgave, dat hij erin doorslaat. Help! roept een vrouw zachtjes…maar niemand schiet haar te hulp, iedereen is verstijfd van schrik. Waar is het vierkant, wil je roepen… kunnen we elkaar dan alleen maar helpen binnen de grenzen van The Square?

The Square is een Zweeds-Duits-Frans-Deense film uit 2017, geschreven en geregisseerd door Ruben Östlund. De film ging op 20 mei in première op het filmfestival van Cannes in de competitie en won de Gouden Palm.

Te zien in Het Groninger Forum vanaf 9 november

Het vrouwelijk universum van Rosa Loy

October 3, 2017 Honders

Stroomdal, caseïne op doek (ong. 30 x 35 cm) 2012

(HONDERS) De tentoonstelling ‘Bilder Bergen’ van Rosa Loy in het Drents Museum hangt sinds 24 september in de Abdij Kerk en komt daar prachtig tot z’n recht. Alleen dacht ik wel even met spijt, wat jammer dat deze expositie niet in Museum De Buitenplaats in Eelde plaatsheeft. Daar zou het nóg beter tot z’n recht komen.

Rosa Loy werkt op groot formaat, de schilderijen zijn kleurig en erg goed van compositie. Doordat ze binnen één schilderij vaak wisselt van perspectief krijg je geregeld de associatie met een droom. Opvallend is de afwezigheid van mannen, een kleine uitzondering daargelaten. Voor de verandering spelen mannen een bijrol, in de vorm van kleine wezentjes met fallische mutsjes. Of een man die opgaat in de stam van een boom.
Rosa Loy is samen met haar echtgenoot Neo Rauch één van de vertegenwoordigers van de Leipziger Schule. Op de Academie die zij volgde in Leipzig werd toentertijd nog op een traditionele manier kunst onderwezen, met veel aandacht voor technische vaardigheden. Zo werk Rosa Loy met caseïneverf die zij zelf vervaardigt. Een wateroplosbare substantie die van melkeiwit wordt gemaakt.
Melkproteïne wordt opgelost in water en daar wordt ammoniumcorbonaat aan toegevoegd. Dat wordt, samen met een druppeltje olie vermengd met pigment.

Een schilderij is voor Rosa Loy in de eerste plaats een abstracte compositie. En als ze begint met een schilderij kiest ze een bepaald palet van kleuren, die meestal gerelateerd zijn aan een seizoen. Pas daarna ontstaan de figuren. Mens, dier en natuur zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Langs al deze schilderijen lopend merk ik dat ik zin krijg om zelf aan de slag te gaan. Het is inspirerend, het is anders dan alles wat ik tot nu toe gezien heb. Het is supervrouwelijk werk. Dit gaat over sterke vrouwen die actief zijn. Het is dromerig zonder dat het zoet is. Het is nergens gekunsteld, ze gebruikt geen maniertjes… nee, dit is iemand die in staat is vanuit haar verbeelding te werken. Ik ben er diep van onder de indruk. Haar vakmanschap zet ze in om prachtige schilderijen te maken waarvan je niet denkt: ‘wat knap gemaakt’. Haar schilderijen laten zich lezen als verhalen, die door iedereen weer anders geïnterpreteerd worden. Je vermoedt dat er iets mee bedoeld wordt, maar je weet het niet zeker. Juist het feit dat je je afvraagt, wat zie ik hier nu precies, zorgt ervoor dat je ernaar blijft kijken.

Rosa Loy ‘Bilder Bergen’
Drents Museum
t/m 18 maart 2018

Vanessa Bell : zoeken naar vrijheid

April 4, 2017 Honders

by Vanessa Bell (nÈe Stephen), oil on board, 1912 — Vanessa Bell: ‘Virginia Woolf’ (1912) olieverf op karton (40x34cm). copyright: 1961 – Estate of Vanessa Bell

(BOS) Dit portret van de Engelse schrijfster Virginia Woolf werd geschilderd door haar oudste zuster Vanessa Bell (1879-1961). Het hangt op de grote overzichtstentoonstelling van Vanessa Bell in Londen. Vanessa Bell was lid van de zogenaamde Bloomsbury Group, bestaande uit schrijvers, intellectuelen en schilders die de moderne cultuur in Engeland vorm gaven.

Als je kijkt naar wat er rond 1900 gewoonlijk geschilderd werd, zie je meteen hoe modern, licht en speels het werk van Vanessa Bell is. Geel en rood zijn de kleuren die haar werk domineren, wat ook betekent dat er van drama nauwelijks sprake is, al biedt het blauw in dit schilderij daaraan een mooi tegenwicht. De Engelsen in haar tijd vonden het maar wonderlijk zoals ze schilderde. Ze had immers haar opleiding vaan het voorname Royal Academy gedaan en les gehad van schilderberoemdheden als John Singer Sargent en James McNeill Whistler.
In 1901 sloeg haar aanvankelijk wat academische stijl vrij plotseling om in een zoeken en experimenteren. Daar werd verbaasd tegenaan gekeken. Het zijn steeds abstracter wordende vormen, tot ze vanaf 1910 als eerste Engelse kunstenaar helemaal abstract ging werken in composities met cirkels en vierkanten. Abstract, maar toch heel schilderachtig. Het beweeglijke en onbekommerde in haar schilderijen doet denken aan het werk van Henri Matisse. Virginia Woolf typeerde haar werk als van een ‘ruwe welsprekendheid’.
Vanessa Bell keek gretig naar de artistieke ontwikkelingen op het continent en ging al snel haar eigen weg in een vrije, moderne, decoratieve stijl met een heel persoonlijk palet. In dat opzicht was ze een van de belangrijkste gangmakers van de Bloomsburygroep. Wat Virginia in haar boeken nastreefde, vrijheid en een onconventionele stijl, bereikte Vanessa in haar schilderijen.
Zo lijkt dit portret van haar zuster met een breiwerkje in onze ogen misschien wat braaf, maar dat was het in 1912 toen het werd geschilderd zeker niet. De avant-garde in Europa was immers nog maar net van start gegaan. Je ziet aan de manier waarop Vanessa Bell alles opdeelde in kleurvlakken, dat het een ongewoon en experimenteel portret is. Daarin benadrukt ze het karakter en de houding van Virginia zoals ze die weergeeft met opgetrokken schouders weggedoken in de hoge fauteuil. Het is een vorm- en kleurexperiment, maar het is ook een psychologisch portret.
Op dezelfde gedurfde en schilderachtige manier maakte Vanessa Bell karakteristieke interieurstudies en portretten van de andere leden van de Bloomsbury Group. Een aangename kennismaking met de moderniteit.

Tentoonstelling 8 februari t/m 14 juni in de Dulwich Picture Gallery
Ontdek het verhaal achter Bell’s portret van David Garnett door co-curator Ian Dejardin:

Een echte Chrystel Lebas gewonnen!

March 27, 2017 Honders

Cadeau_Buddleia-Davidii_0_100Y50M22 — Chrystel Lebas, Buddleia Davidii, Butterfly-bush Plant Portraits or Weeds & Aliens Studies (2013). Fotogram (unieke C-print), met handgeschreven titel. 40.6 x 50.8 cm

(HONDERS) Nog niet zo lang geleden is er een nieuw Kunsttijdschrift op de markt gekomen: See All This. In het eerste nummer dat ik inkeek (No 4) zag ik een aantal prachtige landschapsfoto ‘s van Chrystel Lebas, gemaakt in het halfduister, een periode waarin niets meer zeker is en alles twijfelachtig wordt. Een paar bladzijden verder ontdekte ik dat je bovenstaande foto kon winnen. Dat wilde ik wel proberen.

En nu kreeg ik gisteren bericht dat ik gewonnen heb! Wow! Ik ben superblij. Zie hieronder hun toelichting:

DE WINNAAR
Uit de tientallen inzendingen hebben we uiteindelijk toch één winnaar gekozen. We zouden liever een stuk of vijf fotogrammen hebben weggegeven, maar dat is nu juist het ding met originele kunstwerken: er is er echt maar één van.

Dit schreef Liesbeth Honders:

‘Een zwarte achtergrond, paarse bladeren en een hemelsblauwe bloem, die qua bloeiwijze doet denken aan een sering, maar heel anders ruikt. Zou het zijn zoals de vlinder hem ziet? Aangetrokken door de weeë geur, of door de kleur? Ik weet het niet, maar als ik naar deze foto kijk, bekruipt me het verlangen… was ik maar een vlinder.’

Waar de meeste reacties gaan over herkenning – of het nou de herkenning is van een gevoel dat het werk uitstraalt, of de herinnering aan een persoonlijk moment dat het fotogram oproept – daagt het fotogram Liesbeth juist uit om anders te kijken; om een onbekende wereld te overpeinzen. Het fotogram van Lebas toont een bloem die anders oogt dan je gewend bent. Wat is dit voor beeld? Is dit hoe vlinders en andere insecten de wereld waarnemen? Liesbeth weet het niet, maar het is een nieuwe gedachte die is ontstaan, een nieuwe wereld, een andere kijk. Dat vinden we mooi, en daarom hebben we Liesbeth Honders gekozen als winnaar van deze actie. Gefeliciteerd, Liesbeth! We nemen contact met je op om het werk bij jou thuis te krijgen.

De uitgebreidere uitslag lees je hier:

https://seeallthis.com/blog/een-chrystel-lebas-voor-liesbeth/

See All This, BEDANKT!

Hoe schilder je een landschap

March 7, 2017 Honders

Zwarte plaats 1, 1944 olie op linnen, 66 x 76,6 cm

‘Ik dacht dat iemand me kon vertellen hoe je een landschap moet schilderen, maar ik heb die persoon nooit gevonden. Er zat niks anders op dan te gaan zitten en het te proberen. Ik dacht er moet toch iemand zijn die het me kan leren…maar ik ontdekte dat niemand dat kon. Ze konden me vertellen hoe zij hun landschap schilderden, maar ze konden me niet vertellen hoe ik het mijne moest schilderen’.

Georgia O’Keeffe
(HONDERS) 1887 – 1986 Georgia O’Keeffe was een Amerikaans kunstschilder. Haar werk neemt een baanbrekende positie in binnen de Amerikaanse schilderkunst en speelt zich af in het grensgebied tussen figuratie en abstracte kunst.

Georgia O’Keeffe kwam uit een grote familie, zij was de tweede van zeven kinderen. Al vroeg besloot ze kunstschilder te worden en werd daarin ondersteund door haar moeder zodat ze al op jonge leeftijd schilderles kreeg.

In 1924 trouwde ze met Alfred Stieglitz, die haar als fotograaf al enkele jaren eerder had gevraagd model te komen staan voor zijn camera. Ze vond haar artistieke inspiratie sinds circa 1930 vooral in New Mexico, waar zij zich in 1949, na het overlijden van haar man, in Abiquiú vestigde en waar in 1997 haar woonhuis als museum aan haar werk werd opgedragen. Ze ontving belangrijke Amerikaanse onderscheidingen, zoals de Presidential Medal of Freedom, de hoogste onderscheiding die een Amerikaans staatsburger kan krijgen. In 1985 ontving ze de National Medal of Arts, de hoogste onderscheiding die een artiest in de Verenigde Staten kan krijgen. Toen ze in 1986 overleed was zij 98 jaar.

Terugkerende onderwerpen in haar schilderijen zijn bloemen, rotsen, schelpen, dieren, beenderen en landschappen. Haar schilderijen laten vaak abstraherende contouren en vormen zien met subtiele tonen in verschillende kleuren. Vaak vervormde ze haar onderwerpen tot krachtige, bijna abstracte afbeeldingen. Ze heeft een belangrijke rol gespeeld door een ‘Amerikaanse’ schilderstijl naar Europa over te brengen in een tijd dat de meeste invloed in tegenovergestelde richting ging. Ze was daarmee een van de weinige vrouwen die op dit niveau professionele invloed had. In de jaren 70 begon ze ook met het maken van beelden in klei. In haar late werk schilderde zij grote wolkenformaties die ze vanuit een vliegtuigraam had waargenomen.

Elizabeth Peyton

February 19, 2017 Honders

(HONDERS) In het onderstaande YouTube-interview maak je kennis met Elizabeth Peyton waarin ze vertelt over haar interesse voor het individu in een bepaalde tijd, en haar fascinatie met betrekking tot liefde, creativiteit en het gezicht. Toen ze begin twintig was, las ze een boek over Napoleon. Op de cover van het boek stond een voorstudie van een schilderij uit de tijd dat Napoleon nog tweede luitenant was. Wat haar trof was dat alles al in zijn gezicht besloten lag. De tijdgeest, de geschiedenis. Eén iemand kan het verschil maken, ten goede of ten kwade.

Elizabeth Joy Peyton (1965) is Amerikaanse schilder, ze werd vooral bekend door haar gestileerde en geïdealiseerde portretten van mensen uit haar eigen vriendenkring, popsterren en leden van Europese koningshuizen. In het interview vertelt ze hoe ze telkens weer geraakt wordt door de manier waarop de persoonlijkheid van iemand weerspiegeld wordt in zijn of haar gezicht. Mensen veranderen voortdurend, daarom vind ze het interessant ze in een bepaald moment te vangen.
Elizabeth Peyton maakt portretten op klein formaat. Meestal gemaakt in olieverf, zo verdund opgebracht dat het soms begint uit te lopen. Maar ze maakt ook aquarellen, tekeningen en etsen. Haar werk was indertijd in Nederland te zien in het Bonnefanten Museum in Maastricht. Peyton exposeert haar werk over de hele wereld.

Boer Dijkhuis – Film & Erepenning

January 18, 2017 Honders

Uitzicht OOK - k — Uitzicht Onderneming Op Kunstgebied, Skagerrak 22-1

(HONDERS) Ingeklemd tussen de bedrijven op industrieterrein Euvelgunne en bedrijventerrein Eemspoort, waar ook onze Onderneming Op Kunstgebied gehuisvest is, houdt boer Thies Dijkhuis nog elf koeien op zijn kleine stukje land. Dankzij hem kijken wij van ons pand uit over de weilanden. Bijzonder, want hij had net als veel collega-boeren uit het voormalige gehucht Euvelgunne kunnen vertrekken. In plaats daarvan besloot hij om samen met zijn broer Teun de strijd aan te gaan tegen de oprukkende stad. Hij wilde zijn land, dat aan de boorden van de historische rivier De Hunze ligt, in de oorspronkelijke staat behouden. Vooruitgang is onvermijdelijk maar Dijkhuis boert, ondanks zijn verslechterende gezondheid, stug door met hulp van zijn broer. ‘De laatste boer van Euvelgunne’ is een sober portret van een boer die tegen de verdrukking van de stad in heeft voortgezet wat hij als zijn familieplicht zag.

Erepenning
De film is gemaakt door Tom Tieman in samenwerking met Stichting Groninger Videolandschap. De prèmiere vond plaats op zondag 15 januari j.l in het Groninger Forum. Na afloop kreeg Boer Dijkhuis de Erepenning van de stad Groningen uitgereikt wegens zijn inspanningen om dit uniek stukje Groningen voor de toekomst te behouden. Op zaterdag 21 januari is de film in het Groninger Forum te zien om 13.00 en om 16.15 uur.

Samen maar toch apart

January 1, 2017 Honders

de-weg-door-het-bos-1993-olie-op-doek — Martine Antonie Röling ‘De weg door het bos’ Olieverf op doek (1993).

(HONDERS) – Nog drie weken lang zijn in de prachtige interieurs van kasteel het Nijenhuis de schilderijen te zien van Martine Antonie Röling (1909 – 2006) pseudoniem van Tonny Röling-Grolle, moeder van Marte Röling. Ze schilderde veel landschappen met figuren waar kleur en beweging centraal staan. De voorstellingen zijn geen weergave van de zichtbare werkelijkheid, maar het lijken meer verwijzingen of aanduidingen, ze doen denken aan ‘droomschilderijen’, die een ideële werkelijkheid verbeelden, als van een aards paradijs. Bijzonder is dat deze kunstenaar tijdens haar leven niet op zoek was naar erkenning van haar werk en weinig exposeerde.

Marte Röling heeft met deze tentoonstelling een ode willen brengen aan haar moeder Martine Antonie Röling en aan het vak van kunstenaar wat ze het mooiste beroep vindt dat er bestaat. Zelf exposeert ze haar recent gemaakte ‘droombeelden’ in de tuinzaal. Objecten en beschilderde foto’s met gefantaseerde, vaak niet-uitvoerbare sculpturen op locaties over de hele wereld. Zowel volgens Martine Antonie en Marte Röling heb je dromen nodig om kunst te kunnen maken, maar is discipline minstens zo belangrijk. Het kunstenaarschap is vooral hard werken vanuit een enorme gepassioneerdheid en gedrevenheid.

Martine Antonie & Marte Röling – Droomwerk is een dubbeltentoonstelling van Marte Röling (1939) en haar moeder Martine Antonie – Kasteel het Nijenhuis, ‘t Nijenhuis 10 Heino
T/m 22 januari 2017

Uitgesponnen sterfscènes

December 23, 2016 Honders

(BOS) – Omdat de Brits-Belgische film ‘A Quiet Passion’ over het leven van de Amerikaanse dichter Emily Dickinson (1830-1886) slechts mondjesmaat in ons land is te zien, ook niet in het Noorden, moesten we er gisteravond voor naar Zwolle reizen. We kennen de Amerikaanse dichter Emily Dickinson (1830-1883) vooral uit haar gedichten, maar ook van twee of drie foto’s. Daarop zien we een vrouw met een enigszins verlegen, naar binnen gerichte blik, kwetsbaar, iemand die, om het in haar eigen woorden te zeggen, op zoek was naar zichzelf (‘I’m out with lanterns, looking for myself.’) en dat zoeken vorm gaf in haar ontelbare gedichten die haar tegelijkertijd tot eenzaamheid veroordeelden omdat ze, teruggetrokken op haar kamer, uitsluitend in nachtelijke uren schreef en niemand toeliet in haar leven.

Sex and the City
De keuze van Terence Davies voor de hoofdrolspeelster in zijn ‘A Quiet Passion’, over het leven van Emily Dickinson, viel op Cynthia Nixon, een geliefde ster in vele films, maar vooral in de immens populaire soapserie ‘Sex and the City’ waar ze een ondeugende en zelfbewuste advocate speelt.
Zodra ze in A Quiet Passion haar gezicht laat zien, weet je: dit is Cynthia Nixon, maar geen Emily Dickinson. En dat zal ze gedurende de twee uur durende film uit 2015 ook niet worden. Daarvoor is haar uitstraling te vergenoegd, te zelfverzekerd, te enthousiast. Van kwetsbaarheid of zoekend rondtasten in haar innerlijk maakt ze nauwelijks iets voelbaar. Ziekte en dood bij de vleet in A Quiet Passion. Close ups tijdens uitgesponnen sterfscènes, een camera die de overledenen beeldbreed vastlegt tot in de diepte van het graf dat op hen ligt te wachten. Dat maakt A Quiet Passion tot een loodzware ervaring.

BOS&HONDERS

Kunstlog

Browsed by
Author: Honders