Browsed by
Month: March 2017

Een echte Chrystel Lebas gewonnen!

Een echte Chrystel Lebas gewonnen!

Cadeau_Buddleia-Davidii_0_100Y50M22
Chrystel Lebas, Buddleia Davidii, Butterfly-bush Plant Portraits or Weeds & Aliens Studies (2013). Fotogram (unieke C-print), met handgeschreven titel. 40.6 x 50.8 cm

(HONDERS) Nog niet zo lang geleden is er een nieuw Kunsttijdschrift op de markt gekomen: See All This. In het eerste nummer dat ik inkeek (No 4) zag ik een aantal prachtige landschapsfoto ‘s van Chrystel Lebas, gemaakt in het halfduister, een periode waarin niets meer zeker is en alles twijfelachtig wordt. Een paar bladzijden verder ontdekte ik dat je bovenstaande foto kon winnen. Dat wilde ik wel proberen.

En nu kreeg ik gisteren bericht dat ik gewonnen heb! Wow! Ik ben superblij. Zie hieronder hun toelichting:

DE WINNAAR
Uit de tientallen inzendingen hebben we uiteindelijk toch één winnaar gekozen. We zouden liever een stuk of vijf fotogrammen hebben weggegeven, maar dat is nu juist het ding met originele kunstwerken: er is er echt maar één van.

Dit schreef Liesbeth Honders:

‘Een zwarte achtergrond, paarse bladeren en een hemelsblauwe bloem, die qua bloeiwijze doet denken aan een sering, maar heel anders ruikt. Zou het zijn zoals de vlinder hem ziet? Aangetrokken door de weeë geur, of door de kleur? Ik weet het niet, maar als ik naar deze foto kijk, bekruipt me het verlangen… was ik maar een vlinder.’

Waar de meeste reacties gaan over herkenning – of het nou de herkenning is van een gevoel dat het werk uitstraalt, of de herinnering aan een persoonlijk moment dat het fotogram oproept – daagt het fotogram Liesbeth juist uit om anders te kijken; om een onbekende wereld te overpeinzen. Het fotogram van Lebas toont een bloem die anders oogt dan je gewend bent. Wat is dit voor beeld? Is dit hoe vlinders en andere insecten de wereld waarnemen? Liesbeth weet het niet, maar het is een nieuwe gedachte die is ontstaan, een nieuwe wereld, een andere kijk. Dat vinden we mooi, en daarom hebben we Liesbeth Honders gekozen als winnaar van deze actie. Gefeliciteerd, Liesbeth! We nemen contact met je op om het werk bij jou thuis te krijgen.

De uitgebreidere uitslag lees je hier:
Hoe schilder je een landschap

Hoe schilder je een landschap

IMG
Zwarte plaats 1, 1944 olie op linnen, 66 x 76,6 cm

‘Ik dacht dat iemand me kon vertellen hoe je een landschap moet schilderen, maar ik heb die persoon nooit gevonden. Er zat niks anders op dan te gaan zitten en het te proberen. Ik dacht er moet toch iemand zijn die het me kan leren…maar ik ontdekte dat niemand dat kon. Ze konden me vertellen hoe zij hun landschap schilderden, maar ze konden me niet vertellen hoe ik het mijne moest schilderen’.

Georgia O’Keeffe
(HONDERS) 1887 – 1986 Georgia O’Keeffe was een Amerikaans kunstschilder. Haar werk neemt een baanbrekende positie in binnen de Amerikaanse schilderkunst en speelt zich af in het grensgebied tussen figuratie en abstracte kunst.

Georgia O’Keeffe kwam uit een grote familie, zij was de tweede van zeven kinderen. Al vroeg besloot ze kunstschilder te worden en werd daarin ondersteund door haar moeder zodat ze al op jonge leeftijd schilderles kreeg.

In 1924  trouwde ze met Alfred Stieglitz, die haar als fotograaf al enkele jaren eerder had gevraagd model te komen staan voor zijn camera. Ze vond haar artistieke inspiratie sinds circa 1930 vooral in New Mexico, waar zij zich in 1949, na het overlijden van haar man, in Abiquiú vestigde en waar in 1997 haar woonhuis als museum aan haar werk werd opgedragen. Ze ontving belangrijke Amerikaanse onderscheidingen, zoals de Presidential Medal of Freedom, de hoogste onderscheiding die een Amerikaans staatsburger kan krijgen. In 1985 ontving ze de National Medal of Arts, de hoogste onderscheiding die een artiest in de Verenigde Staten kan krijgen. Toen ze in 1986 overleed was zij 98 jaar.

Terugkerende onderwerpen in haar schilderijen zijn bloemen, rotsen, schelpen, dieren, beenderen en landschappen. Haar schilderijen laten vaak abstraherende contouren en vormen zien met subtiele tonen in verschillende kleuren. Vaak vervormde ze haar onderwerpen tot krachtige, bijna abstracte afbeeldingen. Ze heeft een belangrijke rol gespeeld door een ‘Amerikaanse’ schilderstijl naar Europa over te brengen in een tijd dat de meeste invloed in tegenovergestelde richting ging. Ze was daarmee een van de weinige vrouwen die op dit niveau professionele invloed had. In de jaren 70 begon ze ook met het maken van beelden in klei. In haar late werk schilderde zij grote wolkenformaties die ze vanuit een vliegtuigraam had waargenomen.

 

Omgespitte kluiten

Omgespitte kluiten

Visualia 1147 Massimo Bartolini
Massimo Bartolini: ‘Basamento’ 2011 – copyright: massimodecarlo 2017

 

(BOS) Een paar weken geleden bezochten we voor het eerst Museum Voorlinde in Wassenaar. Midden in zaal 3 van het splinternieuwe Museum Voorlinde struikelen we bijna over een hoop aarde. Pyke Koch hangt er ook, zijn Daphne uit 1948, een schilderij van een naakte vrouw die bezig is in een boom te veranderen. Het één is, als je er even over nadenkt, niet veel vreemder dan het andere. De hoop aarde, omgespitte kluiten, is gemaakt door de Italiaanse beeldhouwwer Massimo Bartolini (Cecina, 1962). Tijdens de Biënnale van Venetië in 2013 stortte hij enkele gangen in het Italiaanse paviljoen vol met brokken leisteen. Wij kennen in Nederland de Spaans-Nederlandse kunstenaar Laura Almarcegui die museumzalen vult met bergen puin. Het lijkt nergens over te gaan, maar als je het verhaal er achter kent, wordt het wel weer interessant.

Interessant daar in Venetië was bijvoorbeeld dat die brokken leisteen van Bartolini gewoon in brons gegoten waren. En vervolgens geschilderd in een leisteenkleur. Het was door die materiaalwisseling ineens kunst geworden, ook zonder dat je wist waarover het ging. Dat is op zich al een ontdekking bij jezelf, dat je merkt dat dat zo werkt.

Die Bartolini had er dus goed over nagedacht. En dat blijkt ook zo te zijn bij deze plak aarde. De bezoekers lopen er bijna zonder uitzondering onverschillig omheen. Wat moet je met aarde in een museum? Maar ook: wat moet je met een tot het Duitse fascisme bekeerde kunstenaar als Pyke Koch (1901-1991) die, vergeleken met al die enorme, abstracte, kleurige en confronterende eigentijdse kunst waar Museum Voorlinden vol mee staat, er ineens heel petiterig, kleurarm en saai bijhangt.
Dan daagt Bartolini tenminste uit om zijn werk misplaatst of belachelijk te vinden. Of juist heel origineel en veelzijdig. Een afgietsel van een brok aarde veelzijdig? Allereerst is het Italiaanse grond waar Bartolini een siliconenmal van heeft gemaakt zodat het in brons gegoten kon worden. De titel ‘Basemento’ kan slaan op een sokkel waar beelden op worden gezet, en dat, net zoals Rodin al deed, zelf een beeld is geworden. Een stuk Italië zomaar op de vloer van een Nederlands museum. Als je de moeite neemt op je knieën te gaan zitten en langs het object kijkt, is het of je een berglandschap ziet. De aarde, de bron van het leven, het rijk van de Onderwereld. Daar hebben kunstenaars al eeuwen wat mee. Het is even weggeweest, zulke verhalende verwijzingen, maar het is weer terug. Alleen in een andere vorm.

‘Full Moon’ Eersrte collectiepresentatie Museum Voorlinden in Wassenaar. Open: elke dag 11-17 uur. T/m 26 maart. www.voorlinden.nl

Deze tekst verscheen eerder als ‘Visualia’ in het Dagblad van het Noorden.