(BOS) Gisteravond ‘Personal Shopper’ van Olivier Assayas, met Kirsten Stewart in de hoofdrol, gezien in Filmmuseum Eye in Amsterdam.
Kristen Stewart als Maureen draagt deze film vrijwel in haar eentje. Zij is de personal shopper van een gevoelloos supermodel en draagt de verantwoording voor het inslaan en aanslepen van steeds nieuwe kleding en accessoires. Haar broer is overleden, ze lijdt een eenzaam bestaan

We leren haar niet echt kennen, los van wat ‘weetjes’, zoals ze zich zelf, evenals haar overleden broer, als een medium beschouwt en dat ze de afspraak met hem heeft dat hij zich kenbaar zou maken vanuit het hiernamaals. Dat lijkt ook te gebeuren. Op dat punt is Personal Shopper wordt onvervalste horrorfilm met alle clichés die we daarvan kennen. De hoofdpersoon doet wat wij nooit zouden doen, namelijk in een stikdonker, verlaten oud huis bivakkeren met krakende vloeren en klopgeesten. Kan dat, een verhaal over rouwverwerking, zoals Assayas beweert, in de vorm van een horrorfilm? Natuurlijk, er zijn genoeg horrorfilms die in wezen rouw en schuldgevoelens symboliseren. Maar in Personal Shopper blijft de hoofdpersoon afstandelijk en in zichzelf opgesloten en kunnen we ons maar moeizaam identificeren met haar mentale situatie. Wie gaat er nu met droge ogen bivakkeren in een stikdonker oud huis met krakende vloeren en klopgeesten?

Een’ sexy spookfilm’, zo wordt ‘Personal Shopper’ van Olivier Assayas in verschillende recensies genoemd. Er komen inderdaad ‘echte’ spoken in voor, van het ectoplasma-soort dat sinds de hilarische Ghostbuster-films niet meer uit de Amerikaanse horrorfilmindustrie weg te denken is. Sexy, omdat de hoofdrolspeler een mooie, jonge vrouw is. Het gaat ook uitgebreid over vrouwenkleding, om het aan en uitkleden, in de kleding van een ander kruipen en om nadrukkelijke naaktscènes die eigenlijk geen functie hebben.

Je zou niet zeggen dat deze film is gemaakt door Olivier Assayas (61) die in 2014 de schitterende ‘Clouds of Sills Maria’ draaide, met Juliette Binoche, Chloë Grace Moretz en eveneens Kristen Stewart in de hoofdrollen. Assayas is een meester in het voelbaar maken van wat niet expliciet te zien is, onderhuidse gevoelens tussen mensen, de spanningen in de relatie tussen de drie filmpersonages. Wat in Clouds of Sills Maria voelbaar wordt gemaakt, de jaloezie, idolatrie en angst voor het ouder worden, in wisselwerking met de natuur, zoiets ontbreekt in Personal Shopper geheel. De eindeloos herhaalde shots van Maureen op een scooter door Parijs, de langdurige close ups van haar IPhone waarop ze gestalkt en bedreigd wordt door een onbekende die overal tegelijk aanwezig lijkt te zijn, het gaat irriteren omdat ze in filmisch opzicht geen verbinding lijken te vormen met het echte verhaal. Bovendien zijn zulke shots foeilelijk.

In de slotscène maakt Asayas duidelijk waar het hem nu eigenlijk om ging. Zijn film gaat over eenzaamheid. Maar moeten de horrorscènes de gevoelsleegte van Personal Shopper film maskeren? Het is mooi om bijna twee uur naar Kristen Stewart te kijken, dat vond Assayas kennelijk ook. Maar ze heeft een betere film verdiend.